Իմ պապը տնկել է
Մեր գյուղի շիվերը,
Իմ պապը պայտել է Մեր գյուղի ձիերը: Իմ պապը մեր գյուղի Պատերը շարել է Եվ բոլոր կամերը Մեն-մենակ քարել է: Ջրել է իր այգին, Ու մարգը բահել է, Եվ արդար քրտինքով Իր տունը պահել է: Իմ պապը վարել է, Իմ պապը ցանել է, Իսկ հնձի ժամանակ Ձեռքի մեջ մանգաղի Դաստակը ցավել է: Իմ պապը հողի հետ Խորհել ու խոսել է, Ամպի հետ արտասվել, Ջրի հետ հոսել է… Մի օր էլ, երբ հանկարծ Ծալվել են ծնկները, Զարմանքից քարացել, Ամոթից շիկնել է: Թողել է նա մաճը Եվ շունչը պահել է, Եվ հետո քրտինքը Ճակատին պաղել է: Եվ պապը ակոսում Պառկել ու քնել է, Խառնվել այն հողին, Որ իրեն սնել է: